Mensen met chronische pijn horen het vaak:
🔹 “Je ziet er helemaal niet ziek uit.”
🔹 “Gaat het alweer beter?”
🔹 “Maar gisteren kon je toch wel iets doen?”

En op een gegeven moment stop je met uitleggen. Niet omdat de pijn weg is, maar omdat niemand erop zit te wachten.

Ik zag laatst een video van een vrouw met chronische pijn. Ze zei:

“Het is niet dat ik geen pijn heb. Ik laat het gewoon niet meer zien, want mensen willen het niet weten. Mensen willen er niet constant aan herinnerd worden hoeveel pijn iemand anders heeft.”

En dat raakte me. Want dat is precies hoe het voelt.

Je leert je pijn te verbergen

Mensen met chronische pijn hebben geen keuze. De pijn is er altijd. Elk uur, elke minuut. Maar als je het elke keer zou benoemen, zou het leven ondragelijk worden – niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen.

Dus je lacht. Je maakt grapjes. Je sleept jezelf erdoorheen. En als iemand vraagt hoe het gaat, zeg je:

“Oh, gaat wel.”

Want eerlijk zijn voelt zinloos. Mensen willen hoop horen, geen realiteit.

Maar de pijn is echt

Endometriose, fibromyalgie, reuma, zenuwpijn, chronische ontstekingen… Het zijn ziektes die je vaak niet aan de buitenkant ziet. Maar dat betekent niet dat ze niet bestaan.

🚨 De pijn stopt nooit.
🚨 De vermoeidheid is verlammend.
🚨 Het lichaam voelt als een strijdveld.

Sommige dagen zijn draaglijker dan andere. Sommige dagen kun je even “normaal” doen. Maar dat betekent niet dat alles ineens over is.

Je hoeft het niet te zien om het te geloven

We leven in een wereld waarin pijn pas serieus wordt genomen als het zichtbaar is. Als er bloed is. Als er gips omheen zit. Als je in een rolstoel zit. Maar chronische pijn is onzichtbaar. En juist daarom voelen zoveel mensen zich niet gehoord, niet begrepen, niet gezien.

💛 Voor iedereen die leeft met chronische pijn: Ik zie je. Ik begrijp je. En je bent niet alleen.

Heb jij ook geleerd om je pijn te verbergen? Hoe ga jij ermee om?